Bu ülkeyi seviyorum. Bu ülkeyi, her şeye rağmen seviyorum. 251,9 milyar YTL’si iç, 292,3 milyar YTL’si dış borç olmak üzere toplam 544,2 milyar YTL borcumuz da olsa; kişi başına gelirimiz 5.000 dolarlara ulaşmasına rağmen yine de Avrupa Birliği ülkelerinin çok çok altında da kalsak; yüzde 10’lara kadar düşmesine rağmen yine de çoğu ülkeden yüksek bir enflasyonumuz da olsa; işsizlik oranımız çoktan yüzde 10’ları da geçse; meslektaşlarımın çoğu ne yazık ki bu oranın içinde de kalsa; özlük haklarımızda çözüm bekleyen sorunlar da olsa; hâlâ bu ülkede mesleğimin ne demek olduğunu bilmeyen insanlar da olsa; tabiatı bir köleymiş gibi görüp hoyratça, insafsızca ve düşüncesizce tahrip edenler de olsa; ülkemin toprak ve sahillerine tehlikeli varil gönderen, saklayan ve göz yumanlar da olsa; çevre sorunlarımız saymakla bitmese de; boğazlarımızdan çok tehlikeli olmasına rağmen petrol ve türevlerini taşıyan bilmem kaç gros tonluk devasa tankerler de geçse; insan sağlığı hiçe sayılarak zehirli ve tehlikeli maddeler içeren gemileri sökülmesi için ülkeme gönderenler de olsa; üç tarafımızın denizlerle çevrili olmasıyla övünüp durmamıza rağmen deniz ulaşımından yeterince faydalanamasak da; kendimizin olmasa bile komşularımızın eski tip nükleer santralleri ile hep bir radyasyon tehlikesi altında da olsam ve daha birçok olumsuzluğu da yaşasam bu ülkeyi ve insanlarını seviyorum.

Her gün saatlerce vakit harcadığım trafiği beni çileden de çıkartsa, bazen çekilmez olarak tanımlasam da; gidecek başka yerler de arasam; koşturmacası, keşmekeşi ve birçok derdi de olsa bu şehri (İstanbul) de seviyorum.

Okumaya devam et →